Ergens in september 2006 kregen mijn man en ik ons 1e kind. Een zoon! Ik werkte in die tijd al jaren in de kinderopvang en had op dat moment mijn eigen kinderopvang aan huis. Ik was er van overtuigd dat ik alles wist van het verzorgen van kinderen. Ik vond het heerlijk om in de opvang voor de baby’s te zorgen, en keek dan ook enorm uit naar de komst van ons eigen kindje. 

Omdat we al een hele tijd een kindje wilden maar het na twee jaar pas raak was, had ik er ook wel een beetje een geromantiseerd beeld bij.

Althans, dat dacht ik, toen hij eenmaal geboren was. Want ik weet nog dat hij die eerste nacht niet in zijn wiegje wilde slapen. Maar ik had overal gehoord en gelezen dat je je kind niet bij je in bed moest laten slapen. Want als je daar eenmaal aan begon dan kreeg je ze nooit meer je bed uit, en dat was je reinste verwennerij. Dus zaten we de hele nacht met een huilend kindje en waren we toen de kraamverzorgster de volgende dag weer kwam helemaal te einde raad. Na één nacht. En het werd, met allerlei ouderwetse opvattingen in ons achterhoofd, niet beter.

De herinnering aan mijn man, die op de derde nacht bij die wieg stond en tegen ons kleine baby’tje riep:

“ik weet niet hoe het met jou zit, maar ík moet morgen weer werken!! Hou nou eens op met janken!!”

staan me nog helder voor de geest… (je kreeg in die tijd als man twee dagen vrij, één voor de geboorte en één voor de aangifte. Daarna was het je eigen vakantie.) We begonnen met inbakeren, hierdoor sliep kind 1 beter en wij ook. Maar ondanks dat we met de nachten niet te klagen hadden was ik verre van gelukkig. Ik ging na twee weken ook weer aan het werk, want van een zwangerschaps-uitkering voor ZZP-ers was precies in die tijd ook geen sprake. Niet werken betekende geen geld, en met een baby en stijgende kosten…

Achteraf gezien had ik een dijk van een postnatale depressie…

Dit vertelde ik uiteraard aan niemand, want hoe kon ík nou niet gelukkig zijn met mijn baby? Ik wilde het toch zo graag? En het ging toch goed? Ik wist alleen totaal niet wat hij wilde, en het bepalen van zijn ritme vond ik zó moeilijk! Wat als ik het niet goed voor hem bedacht? Waarom zat er niet, net als bij de oppaskindjes, een schriftje bij met een gebruiksaanwijzing?! Op een dag liep ik buiten met de hond, de kleine was thuis bij mijn man. Ik moest oversteken en ik keek expres niet of er een auto kwam. Ik dacht ‘als er een auto komt dan ben ik er maar vanaf. Zo zou het toch niet moeten zijn?’
Daar ben ik wel van geschrokken, en vanaf dat moment moest ik van mezelf iedere dag iets positiefs bedenken van de dag. Soms was dat iets met de kleine, of in huis, soms dacht ik ‘de blaadjes zijn mooi groen buiten, dat vind ik mooi’.

Langzaam krabbelde ik op, en zeker toen ons kindje ouder werd ging ik het leuker vinden om mama te zijn.

We probeerden na 1,5 jaar weer zwanger te raken, maar dat ging wederom niet vanzelf. Onderzoeken gehad, de conclusie gekregen dat kind 1 wel eens ‘een toevalstreffer’ geweest zou kunnen zijn, we lieten het maar los. Als het bij één kindje zou blijven dan was dat ook goed.

Fast-forward naar januari 2010, toen ons tweede kindje geboren werd, een dochter. Ik was erg bang voor een tweede PND, maar die kwam gelukkig niet. Ik vond het ook makkelijker, omdat ik wist dat ik het kon. De oudste leefde ook nog, wellicht was ik er beter in dan ik dacht. Ook bij haar begonnen we gelijk met inbakeren, en in de nacht sliep ze op haar buik op een aerosleep-matras. Want dan sliep ze een stuk beter, en ik dus ook.

Toen kind 2 ongeveer negen maanden oud was,

raakte ik redelijk onverwacht zwanger van kind 3. We zaten midden in een verbouwing, kind 2 begon met lopen, we zaten eigenlijk net op het punt dat we zeiden ‘misschien is het wel even goed zo 😅’. Maar daar kwam ons cadeau, hij wilde niet wachten en zat er in voor we er erg in hadden… Ik werkte in die tijd niet meer thuis met mijn eigen opvang, maar buiten de deur. De zwangerschap viel me behoorlijk zwaar, zo vlak na de geboorte van de middelste. Alles deed me zeer, mijn bekken hing op half zeven, ik was zo blij dat hij geboren werd.

Over zijn geboorte zou ik nog een apart blog kunnen schrijven, wie weet doe ik dat nog eens 😂.

Maar goed, alles ging soepel, zelf de borstvoeding. Dat was bij de eerste twee een heel gedoe, dus ik was zo trots dat het dit keer zo goed ging! Vlak na zijn geboorte raakte ik een deel van mijn baan kwijt, en dat zorgde voor zoveel stress… We hadden het geld keihard nodig, hoe moesten we dat doen!? Ergens rond zijn derde maand begon hij nachten lang te huilen, van een uur of 22.30 tot een uur of 5.30. Soms non-stop, soms af en aan. We sliepen in ieder geval zo ontzettend beroerd, de hele wereld werd zwart-wit. Dat ik toen niet in een depressie ben gezakt mag een wonder heten. Hij ‘sliep’ iedere week één of twee nachten bij opa en oma, zodat wij ook een nacht konden slapen.

We hebben alles geprobeerd. Echt alles.

Met een dekentje, zonder een dekentje, met licht, zonder licht, bed in elke hoek van de kamer, bed in een andere kamer, muziekjes aan en uit, met een slaapzak, zonder een slaapzak, boos worden, smeken, een ander bed en uiteindelijk: laten huilen. Nachten achter elkaar, dan zou het wel over gaan werd ons verteld. Overal vroeg ik om raad. Bij de huisarts, het consultatiebureau, de kinderarts, overal. Niemand kon ons helpen. Het was een fase, het zou wel overgaan, het hoorde erbij werd er gezegd. Of we konden een afspraak maken bij het opvoedspreekuur. Woest was ik. Het opvoedspreekuur? Ik wist echt wel hoe ik op moest voeden na twee kinderen, dit was niet mijn schuld!

We werden er gek van! Ik heb hem wel eens boven het trapgat gehangen, in staat om hem te laten vallen.

Dat is wat slaaptekort met een mens doet. Op aanraden van een vriendin kwam ik na 1,5 jaar bij een CranioSacraalTherapeut terecht, en zij heeft ons gered. Zo voelt dat echt. Ze redde ons van het huilen van een kind en ze redde ons huwelijk van de ondergang.
Toen ik haar belde zei ik tegen haar: ‘ken je dat gevoel, dat je kind voor het eerst een nacht doorslaapt? Dat je wakker word en denkt: ‘Wauw! Een hele nacht slaap, wat heerlijk!!’’
Dat gevoel kende ze wel. ‘En dat je dan ineens schrikt en denkt ‘oh shit!! Straks is er iets gebeurd en is hij er niet meer!!’’ vroeg ik toen.
Dat gevoel herkende ze ook. ‘Ken je het gevoel dat daarna komt ook?’ vroeg ik haar huilend ‘dat je denkt, nouja dan is hij er niet meer maar dan is het maar beter zo…’ Dat gevoel kende ze natuurlijk (gelukkig) niet. Ze liet me uit huilen, schoof wat in haar agenda en drie dagen later kon ik al terecht.

Ze behandelde kind 3, en wonder boven wonder ging het gelijk beter.

Veel beter. Mijn man was sceptisch (en moe), maar ook hij vond het na drie nachten doorslapen wel heel toevallig. Langzaam maar gestaag ging het steeds iets beter, en uiteindelijk sliep hij voor zijn doen best goed. Het is altijd een vroege vogel gebleven en slapen is niet zijn hobby. Maar het drama van die eerste 1,5 jaar was eindelijk voorbij. Dus dat is het verhaal van kind 3. Van mij. Van ons.

Toen ik in de kraamzorg ging werken kon ik ouders zo goed voorlichting geven over Shaken Baby Syndroom, en over hoe moeilijk het soms kon zijn met een huilend kind.

Ik zei dan tegen mijn man ‘zo komt er toch nog wat goeds van die hele eerste periode met hem’. Via het werk in de kraamzorg kwam ik terecht bij het KSV (Kraamzorg SamenwerkingsVerband), en daar vandaan in het overleg van Kansrijke Start. Ook daar gaat het veel over huilende kinderen en hoe we ouders kunnen steunen. En ook daar is mijn verhaal met kind 3 een mooie casus en brengt de praktijkervaring mij veel. Wederom een ‘zo brengt het toch ergens iets goeds’ moment.

En toen was daar de ouderschapscursus Liefdevolle Verwachting…

Ik was vanaf moment één gegrepen door de inhoud van de cursus. Hier kan ik zóveel goeds mee doen, zoveel mensen helpen om beter door deze situatie heen te komen! Wat als je je niet zo verzet tegen het ‘samen slapen’. Wat als je weet wat stress doet in het lijf van je kindje? Wat als je weet wat je kunt verwachten van de ontwikkeling van je kindje, en hoe dat in connectie staat met de slaap?? Wat als je leert over de ouderwetse opvoed ideeën van James Watson en die los kan laten? Wat als je niet de fouten maakt die wij maakten, en daardoor de toekomst van je kindje een andere kant op kan helpen?? Want ik zie de gevolgen van het ‘laten huilen’ bij onze zoon. Ik zie hoe de effecten daarvan hem dwars zitten, en dat gun ik geen enkel ander kind.

Dat alles probeer ik voor elkaar te krijgen met de ouderschapscursus Liefdevolle Verwachting.

Want ik gun jullie allemaal een relaxte babytijd, waarin je kunt genieten van je kindje en je niet druk maakt om wat ‘hoort’ en wat ‘moet’. Waarin je kan luisteren naar je gevoel en je instinct, en je liefdevol met je kindje om kunt gaan. Wil je er meer over weten? Boek hem dan snel via de button hieronder!