Ik vind het heerlijk om op internet te zoeken naar publicaties, onderzoeken, verhalen en filmpjes over slaap. Wat staat erin, klopt dat met wat de wetenschappelijke artikelen zeggen? Is het verouderd, schadelijk, of zit er een goede kern in?

Zo stuitte ik van de week op een artikel op de website van Famme.

En daar gingen mijn nekharen van overeind staan. Het is echt niet erg dat een website als Famme schrijft over alles wat ons vrouwen bezig houd, want het is een website die voornamelijk door vrouwen bezocht word. Maar op het moment dat je gaat schrijven over zoiets als babyslaap, slaaptraining en je dat ‘een succesvolle methode’ gaat noemen, dan moet je toch wel erg uitkijken wat je neerzet.

Want hoewel meneer Ferber van ‘de Ferber-methode’ zijn eigen methode erg succesvol vindt, zijn de gevolgen niet zo succesvol.

Laten we eens beginnen met die ‘Ferber-methode’,

en uitleggen wat dat precies inhoudt. Als je je kindje wil leren doorslapen* met de Ferbermethode, dan is het de bedoeling dat je je kindje na een slaapritueel wakker in bed legt. Vervolgens loop je de kamer uit en doe je het licht uit. Als je kindje gaat huilen, dan wacht je drie minuten tot je terug gaat. Je mag je kind dan troosten door over de rug te aaien of strelen, of door met een zachte stem toe te spreken. Binnen een minuut moet je de kamer weer verlaten. Begint je kindje dan opnieuw te huilen? Dan wacht je het dubbele aantal minuten (zes dus), voordat je je kindje opnieuw gaat troosten. Dit schema bouw je elke dag op, met steeds langere tussenpozen, tot je kindje zichzelf kan kalmeren.

Dat ziet er dan zo uit: 
Dag 1; 3 minuten huilen, troosten, 6 minuten huilen, troosten, 9 minuten huilen, enz.
Dag 2; 5 minuten huilen, troosten, 8 minuten huilen, troosten, 12 minuten huilen, enz.
dag 3; 10 minuten huilen, troosten, 13 minuten huilen, troosten, 16 minuten huilen, enz.

Nog iets dat belangrijk is: pak je kindje niet op uit zijn bedje, doe nooit de lichten aan en geef hem ook geen voeding. Ervaringsdeskundigen noemen de tweede en derde nacht het moeilijkst, dan kan je kind erg lang gaan huilen… Doorbijten is een must, dus het vraagt geduld en doorzettingsvermogen staat er in het artikel.

Dit ‘Ferberizen’ wordt ook wel de ‘uithuil-methode’ genoemd, en is bedacht in 1985. Volgens verschillende slaapexperts is de beste periode om te beginnen met slaaptraining wanneer je kind vier tot zes maanden oud is. Hoewel je deze slaaptraining kunt volhouden tot je kind twee jaar is, wordt het wel steeds moeilijker naar mate je later begint. De methode heeft naast een hoop fans ook een hoop weerstand. Maar vervolgens geven ze in het artikel wel weer tips om het te proberen:

Tips voor de Ferber-methode

Klinkt de Ferber-methode als een droom voor jou? schrijft Famme, dan hebben we hier wat tips:

• Zorg ervoor dat je als ouders op één lijn zit en dat je partner niet stiekem de baby uit zijn bedje haalt.
• Houd de tijd bij en schrijf je schema op – consistentie en consequentie is key. 
• Spreek op voorhand een x-aantal dagen af om de methode uit te proberen. Binnen tien dagen weet je of de methode geschikt is voor jouw kind of niet.
• Zorg dat je binnen een minuut de kamer verlaat.
• Pak je baby niet op, doe geen lichten aan en geef geen eten.

Waarom word ik hier nou zo kwaad om?

Omdat ze in dit hele artikel NIETS zeggen over de gevolgen van het ‘laten huilen van je kind’. Een jong kind is namelijk niet gemaakt om zichzelf te troosten. Hun hersenen kunnen dat gewoon nog niet. En als je dat er niet netjes bij vermeld, dan denken jonge, wanhopige, vermoeide ouders dat deze methode geen kwaad kan, behalve dan dat het zielig is.
Wist jij dat je baby geboren word met maar 1/3 van zijn uiteindelijke herseninhoud? Als je kindje geboren wordt, is alleen de hersenstam redelijk ontwikkeld. Het emotionele brein is gestart met ontwikkelen, maar dat is pas uitontwikkeld op het derde levensjaar!! Het denkbrein, waarmee je jezelf kunt kalmeren, begint pas te ontwikkelen vanaf drie jaar!!!

Zet dát dan in je stomme artikel. In plaats van tips om dit soort ouderwetse methodes toe te lichten.

Voor je dit soort methodes toe gaat passen op je kind, probeer je deze situatie voor te stellen:

Je hebt een lange, intensieve, stressvolle dag gehad. Je hebt veel te vertellen aan je liefste partner, maar voor je iets kunt vertellen zet je partner jou in een donkere kamer. Je weet niet voor hoe lang, wanneer je weer eten krijgt, wanneer je er weer uit mag. Het lijkt een beetje op kidnapping, stel je het zo maar voor. Je partner komt na drie minuten weer binnen om je gerust te stellen en zegt dat alles goed komt. Maar voor je iets hebt kunnen zeggen wordt je weer alleen gelaten. Je bonkt op de deur omdat hij/zij je eruit moet laten. “Ben je helemaal gek geworden, waarom sluit je me hier op!? Laat me eruit!!”
Na zes minuten komt je partner weer binnen. Je krijgt een aai over je bol, hoort dat alles goedkomt, en je partner loopt weer weg. De deur gaat weer dicht, voor je je verhaal hebt kunnen vertellen. Het duurt tien minuten voor je partner weer terug komt. 

Zeg eens eerlijk, hoe lang zou jij dit pikken?? En wat zou je familie zeggen over zo’n partner?? Als je het zelf niet leuk zou vinden, dan moet je het ook niet bij je baby doen. In tegenstelling tot 1985, weten we inmiddels dat baby’s ‘gewoon’ kleine mensjes zijn. En dat we ze met respect moeten behandelen, en dat dit soort methodes schade aan het brein toebrengen. 

DOE DIT DUS NOOIT MET JE BABY!!!

*je kunt je kind niet ‘leren doorslapen’, slaap is een hersenontwikkeling, net als lopen en fietsen